Yemek dönüşü işe gidiyorum.
Hemen önümde yürüyen biri kız bir erkek, iki genç de yürüyor.
Sahilde yürüyüş yapıyorlar gibi rahatlar.
O kadar rahatlar ki, sarmaş, dolaş, yanak yanağa, dudak dudağa ilerliyorlar.
Yanından kim geçiyor, kimler tepki gösterir, o kadar da umurlarında değil.
Farklı yer ve mekânlarda olsa, belki bizi ilgilendirmeyecek, ancak bu alelade bir sokakta olunca, insan söylemeden duramıyor.
Sarmaş dolaş yürümeleri yetmezmiş gibi, bir de ilginç olanı, kızın sırtında öğrenci çantası var, erkekte bir şey yok.
Demek oluyor ki, kız öğrenci, erkek öğrenci değil, hem yaşça da kızdan biraz büyük gösteriyor.
Yanından geçen küçük çocuklar bakıyorlar, birkaç kadın ve yaşlı amca, kızarcasına sözler sarf edip geçiyorlar.
Hiç aldırış ettikleri yok, bakışlardan ve sözlerden rahatsız da olmuyorlar.
Sevdiği olabilir, bilemiyorum!
Eğer seviyorsa, seven sevdiğini böyle uluorta abesle iştigal edemez, yakışık almaz.
Kız üzgün, dargın, kızgın olabilir, belki teskin ve sakinleştirmek için olabilir.
O zaman da yeri ve zamanı değil, daha farklı bir zamanda, yerde, ikna eder ve sakinleştirebilir.
Açıkçası anlamakta zorlandığımız bir manzara.
Bu türden olanlara fazla dayanamadığımız bir konu, ancak müdahale edip etmemekte kararsız olduğumuz bir durum söz konusuydu.
Bekleyemedim, müdahale ettim.
“Ayıp oluyor, öyle ulu orta olmaz, yaptığınız hoş bir şey değil!”
Erkekten ses çıkmadı, ama kızdan beklemediğim bir tepki aldım.
“Sana ne moruk, sen git, kendi işine bak.”
“Biraz utanın, yolun ortasında da olmaz ki, yanlış yapıyorsunuz!”
“Seni ilgilendirmez, hadi sen yoluna git!” diyerek, bir de bize yol gösterdi.
Dondum kaldım, artık, sözün bittiği yerdeyim, ne diyeceğimi bilemedim.
Bir süre, hem kızarak, hem üzülerek, hem tiksinerek, baktıktan sonra, uzatmamak ve kavga etmemek adına, mecburen yoluma devam edip, geçtim.
Vay gençlik vay!
Herkesin, kızı, oğlu var, Allah yardımcımız olsun.
Kaybediyoruz her türlü erdemi, kayboluyoruz her yer, zaman ve ortamda.
